COP ON THE EDGE PART 1: MORNING.

Morgunn. Ég held að minnsta kosti að það sé morgunn. Hvernig komst ég heim? Það var stelpa með mér í gær, hún er horfin. Ég hef sofið í fötunum aftur, þau eru krumpuð og skítug. Byssan er þó enn á sínum stað í handakrikabyssubeltinu mínu. Rykflyksurnar dansa í sólargeislunum sem berast inn um beyglaðar hansagardínurnar. Sokkar, lóð og pitsukassar liggja um allt gólf og öskubakkinn er troðfullur af sígarettum. Morgunsígaretta myndi taka burt mesta viskíbragðið uppí mér. Ég sest upp í sófanum og strýk skeggjaða hökuna. Hvernig er líf mitt orðið? Er dauði konunnar minnar af völdum kókaínbarónsins Zevallos að ná til mín? Fer með höndina ofan í vasann á leðurjakkanum mínum. Lucky Strike filterslausar. Pakkinn er tómur. Ég krumpa pakkann og hendi honum í hrúguna með hinum tómu Lucky Strike pökkunum.

Félagi minn, Lloyd, er enn að berja á hurðina. "Vaknaðu, Jack, þú veist að borgarstjórinn er að anda niður um hálsmálið á lautinantinum! Minn rass mun ekki brenna inni með þér. Fredericksen málið leysir sig ekki sjálft!" Ég stend upp og veð draslið að hurðinni. Um leið og hann strunsar inn og fer að væla um lífernið á mér og lyktina hér inni ríf ég hótunarbréfið frá leigusalanum af hurðinni og hendi því í hrúguna af hótunarbréfum, sektum og reikningum, á bakvið Lucky Strike hrúguna.

Ég er með dúndrandi höfuðverk. Þvælan uppúr Lloyd hjálpar ekki. Þessi pappírspési. Hvað veit hann um að leysa mál? Hann er nýútskrifaður og veit ekkert í sinn haus. Blautur á bakvið eyrun. "Fara eftir reglunum" segir hann alltaf. Helvítis skriffinnur. Hann mundi ekki lifa af daginn á breiðstrætum La Cienega þegar rökkva tekur. Dólgarnir þar gæfu honum engin grið. Hvað var lautinantinn að spá þegar hann setti okkur saman? Lautinantinn veit mætavel að ég vinn einsamall. Eina leiðin fyrir mig til að líka við þennann aula, Lloyd Doggett, er að hann bjargi óvænt lífi mínu, helst eftir að ég tel hann látinn eftir að hafa verið skotinn í öxlina í skotbardaga við einkaher einhvers kókaínbaróns. En það mun aldrei gerast. Svona pjakkar eiga að halda sig á bakvið skrifborðið.

Morgunmatur. Ég tek fram drulluskítugann blenderinn. Tvö hrá egg, rotin skinkusneið af gólfinu, tabasco-sósa og gamall sokkur af eldhúsborðinu. Ég set blenderinn í gang og úr verður dökkrauð drulla sem ég blanda út í viskí og þamba. Lloyd hvetur mig til að prófa að borða hjá honum og grænmetisætunni kærustunni hans, Alison, sem er komin átta mánuði á leið. "Segðu mér hvernig ég á að lifa mínu lífi einu sinni enn og ég mun sjá til þess að þú borðar tennurnar þínar í morgunmat". Ég finn eina beyglaða Lucky Strike liggja á bakvið klósettið þegar ég pissa og hósta.

Ég set á mig lögregluskjöldinn um hálsinn. Hann er það eina sem heldur mér gangandi. Þangað til Zevallos hefur hlotið þau örlög sem hann á skilið mun ég ekki hvílast. Það er byssukúla merkt honum og hún skal komast á leiðarenda. Lautinantinn tók málið af okkur, en ég mun ekki segjast. Fredericksen málið má bíða. Ég klára þetta í dag. Angelo Zevallos, líttu vel á sólina rísa, því í dag skaltu falla!