Ég þarf að gera eitthvað í þessari nostalgíu í mér.

Mér var sagt í gær að sennilega elskaði enginn hverfið sitt meira en ég elska Breiðholtið og það er væntanlega rétt. Hvert götuhorn í gamla hverfinu mínu fyllir mig af slíkri nostalgíu að mér er helst nærri skapi að falla á kné einsog páfi og kyssa jörðina (í hófi þó). Þar er gangstéttin þar sem nafnið mitt er krotað í steypuna. Þar er leikvöllurinn þar sem ég bæði át sand og stalst til að reykja mína fyrstu sígarettu áratug seinna. Svo er þar auðvitað ættarsetrið að Engjaseli 41 þar sem ég eyddi fyrstu 23 árunum mínum.

Mamma og pabbi eru svoddan heimshornaflakkarar að ég er reglulega fenginn til að passa hús og gæludýr yfir helgi. Ég neita aldrei tækifærinu að eyða tíma í gamla húsinu og ég reyni alltaf að taka rúnt eða labbitúr um hverfið þegar ég er þar. Breiðholtið hefur auðvitað breyst mikið, hús eru fegruð (Æsufellsmonsterið er núna klætt með fínu bárujárni), nýjar byggingar spretta upp og Kópavogurinn umlykur síðan alltsaman, einsog maðkur um gull.



Kjöt og fiskur
Þarna uppi á efri hæðinni var videoleiga sem ég man ekki hvað hét. Þar voru leigðar allar þær Rambómyndir og bannaðar-innan-sextán sem hugurinn girndist. Ég man þegar það opnaði pizzubúlla þarna uppi. Hún hét Pizza Mussolini og við strákarnir dreifðum miðum um hverfið og fengum pizzur í staðinn. Þarna uppi eru íbúðir í dag. Á hægri endanum var lítil sjoppa þar sem ég keypti Breikpinna, Glætur, krónugúmmí og Beverly Hills 90210 tyggjó (með límmiða) þegar ég var lítill. Síðan fylgdist ég með þegar Okkar Video opnaði á hinum endanum og rak hana burt. Sú megasjoppa var og er videoleiga, grill, sjoppa, Lottó og ísbúð. Litla sjoppan átti ekki séns. Þetta er leiðinleg þróun sem enn er í gangi um alla borg, að litlu hverfissjoppurnar hverfa fyrir einhverju Bónusvideo-skrímsli. Húsnæðinu var fyrst breytt í sólbaðsstofu en er núna leiguíbúð. Matvöruverslunin í miðjunni hét áður Kjöt og Fiskur en heitir núna Þín Verslun.


Jói Risi
þarna á efri hæðinni var hverfispöbbinn. Þegar ég var skemmtanastjóri í FB var Risinn hálfgerð félagsmiðstöð fyrir okkur í nemendaráðinu. Allir þekktust, gestir sem starfsfólk og það besta er að kærastan mín á þeim tíma vann þarna. Ég drakk semsagt frítt, spilaði eins mikið pool og ég vildi og fékk að ráða tónlistinni. Mögulega besti tími lífs míns, nú þegar ég hugsa um það. Núna þegar ég bý í miðbænum sakna ég hverfispöbbastemningarinnar, sérstaklega þegar ég er í blindfullum troðningi, vaðandi kúk og piss og með ærandi tekknó í eyrunum.


"Verkamannablokkirnar"
Flestir vinir mínir þegar ég var táningur áttu heima í einhverjum af þessum blokkum sem voru kenndar við verkamenn. Núna eru þær málaðar í einhverjum lillabláum og gulum Miami Vice litum en í gamla daga voru þær bláar eða rauðar í stíl við grotnandi steypu. Við drukkum landa og þrömmuðum um þessa gangstétt einsog við ættum hverfið (sem við gerðum). Þegar það var of kalt og ekkert partý í gangi tróðum við okkur inn í eitthvað fordyrið, þar sem póstkassarnir og dyrabjöllurnar eru, til að hlýja okkur. Einu sinni drapst ég í einhverjum stigaganginum og var vakinn um morguninn af fólki að fara í vinnuna. Ekkert svo góð minning.


Seljavideo
sætsúru minningarnar halda áfram þegar maður lítur á þessa Bónusverslun í Tindaseli. Þar var áður Seljavideo, sem var einfaldlega okkar home-turf. Þetta gula skýli var ekki þarna, heldur var svona stétt fyrir utan. Þar stóðum við og reyktum sígarettur sem gæjarnir inni seldu okkur í stykkjatali. Þarna var hangið öll kvöld og allar helgar þegar landi var drukkinn. Landasalar komu að Seljavideo einsog bókabíllinn til að hirða af okkur pening. Þeir ákváðu svo að spara sér sporin og hleyptu okkur inn í bissnessið. Allir vinir mínir (nema ég) voru landasalar á einhverjum tímapunkti. Sú sala þróaðist svo í spítt og E. Satt að segja voru mín mið-unglingsár í Seljahverfinu ekki ánægjuleg. Allar mínar minningar frá þessum tíma gerast í myrkri og eru um drukkna vini, slagsmál, dramatík og eymd. Sumir af þessum gæjum komu út á hinum endanum sem sjúklingar, fíklar eða ónýtir fyrir lífstíð. Sumir látnir. Margir eru þarna enn, í sportsöndulum og flíspeysu í spilakassa með sjö börn í eftirdragi.


Ölduselsskóli
Þetta var grunnskólinn minn. Fyrstu árin voru æðisleg. Fótbolti á sumrin, "rúbbí" á veturna og vangadansar á skólaböllum. Síðan fór þetta yfir í að þykjast vera glæpon og að níðast á minni máttar. Starfsfólk skólans réði engan veginn við ástandið. Okkur fannst við vera kaldrifjaðir gangsterar og smygluðum áfengi, hnífum og eiturlyfjum í skólann og á böll. Við héldum skólanum í heljargreipum (eða svo fannst okkur. Hinir krakkarnir vorkenndu okkur auðvitað meira en nokkuð annað. Ég komst að því seinna að þau lifðu öll skemmtanalífi á bakvið okkur, sem hljómaði miklu skemmtilegra en ruglið í okkur). Auðvitað hékk ég með kolröngum félagsskap og það tók mig mörg ár að komast að því og drulla mér út.

En þetta var ekki allt martraðarkennd unglingadramatík! Ég var í plötusnúðaráði og fannst það æðislegt. Helstu smellirnir sem koma upp í hugann eru 'Disco's Revenge' með Gusto, 'Fired Up' með Funky Green Dogs og auðvitað 'The Bomb' með The Bucketheads. Þegar ég var að klára 10. bekk kom svo 'Homework' með Daft Punk og sú plata gjörsamlega klauf höfuðið á mér í tvennt svo að heilinn lá úti. Mjög góð, semsagt. Að plötusnúðast var það eina við þetta alltsaman sem var skemmtilegt. Þangað til við fíflin klúðruðum því auðvitað líka og vorum reknir.

Ég hef aldrei mætt á reunion. Bæði vegna þess að ég vil ekki sjá sumt af þessu liði aftur og líka því ég skammast mín fyrir hvernig ég var á þessum tíma. Bú-friggin-hú.


Íssel
Í Ölduselsskóla stunduðum við Íssel (til hægri) í frímínútum og eftir skóla. Þau voru með æðislegt örbylgjuhamborgara-og-sjeik tilboð og þau bjuggu til ljúffengan ís með tyggjóbragði. Í húsinu til vinstri var svo videoleiga, Myndbandaleigan Mynd. Þar vann ég fyrir lúsarlaun, en þetta er umdeilanlega skemmtilegasta vinna sem ég hef verið í. Gæjinn sem átti þetta var alger braskari og kenndi okkur að setja peninginn beint í kassann (án þess að stimpla hann inn) þegar börn leigðu spólur. Í þá átta mánuði sem ég vann þarna var aldrei þvegið né skúrað. Það var pantað eitt eintak af hverri spólu og deginum eyddi maður í Playstation eða að horfa á klámið sem var leigt undan borðinu. Einu fastakúnnarnir voru greyin sem stunduðu spilakassann í horninu. Yndislegur tími af ókeypis videospólum og Bragðarefs-áti.


Andapollur
Minningarnar úr ungri barnæsku eru um að flýja undan "villingum" (pönkurum), Stórubrekkuna (þar sem maður fór á sleða) og Andapollinn. Í eitís var Pollurinn ekki sú fjölskylduvæna náttúruperla sem hann er í dag. Þetta var illa lyktandi og rotið drullusvað. Maður spændi þarna um á BMX hjólinu sínu og skeit út húmmel-gallann sinn í forinu. Núna er þetta fögur tjörn með sílum og stiklusteinum. Ég kýs heldur drulluna.


Hólmasel
Félagsmiðstöðin Hólmasel er þarna til hægri. Þar fórum við að hanga þegar við máttum ekki lengur mæta á böll í Ölduselsskóla. Þar kynntumst við vinkvennahópi úr Seljaskóla og úr varð fínasti vinahópur af fyllibyttum. Þarna til vinstri var og er sólbaðsstofan Súpersól. Eitt gamlárskvöldið safnaðist allt hverfið saman þarna á stéttinni og við bjuggum til okkar eigin Watts-óeirðir. Við sprengdum rakettur í ruslatunnum og mölvuðum rúðum. Ég man hvernig fólk braust inn í sólbaðsstofuna og stal öllu steini léttara. Svo kom löggan með sírenur og brunaboðavæl og maður flúði í mannmergð og reykjarmökk með fangið fullt af sólkremi og með stráhatt á höfði.



Seljaskóli
Ég á sælar minningar frá þeim árum sem ég stundaði hjólabretti með nokkrum strákum sem gengu í Seljaskóla. Við skeituðum þarna allan daginn og á kvöldin tókum við upp litlar stuttmyndir og aðra vitleysu. Mér þótti ákaflega leiðinlegt að sjá að ummerkin um þá tíma eru alveg horfin. Minirampurinn er farinn og í staðinn er kominn einn af þessum sparkvöllum með gerfigrasi. Portið fyrir aftan íþróttahúsið er núna húsagrunnur. Þar eyddum við heilu dögunum í að smíða grindbox, bánks og kickoffs (jújú lingóið enn á sínum stað). Við vorum oft með gettóblaster með okkur og graffararnir í hverfinu máluðu veggina. Ég fór á algeran bömmer þegar ég sá að portinu okkar hafði verið mokað burt. Bú á framför!



Gæji sem lifir eins mikið í fortíðinni og ég mun alltaf verða þjakaður af nostalgíu. Þrátt fyrir að ég hafi átt nokkur skitin ár þarna þá hefði ég hvergi annars staðar viljað búa. Ég get lýst þessum stöðum hér að ofan fyrir hverjum sem er, þetta eru kennileiti sem ættu að vera öllum Breiðhyltingum kær. En það eru litlu staðirnir sem ég einn kannast við sem vekja sterkustu tilfinningarnar hjá mér. Ég gæti aldrei lýst spennunni þegar við förum í byssó í húsagrunninum í Dalseli eða hvernig lyktin var inni í sjoppunni þar sem gæjarnir úr Fellunum ætluðu að berja okkur.

Mér finnst yndislegt að vita að það er til hverfi þar sem ég get staðnæmst við ákveðinn bílskúrsvegg og langað til að gráta af gleði því þar er enn sama Sigue Sigue Sputnik veggjakrotið og fyrir 20 árum síðan.



Skál fyrir Stórakastala, Grasvellinum, Dansiblettinum, Leynistaðnum, göngunum, Alaskabrekkunni, "undir Mjóddinni", hundaskítstunnunni sem við sprengdum í loft upp og öllum hinum stöðunum sem enginn kannast við nema ég.