COP ON THE EDGE PART 4: THE PRECINCT

Lögreglustöðin er hvít bygging á götuhorni í miðborg Los Angeles. Glæsileg bygging, og samt eins og einhver hafi gubbað yfir hana. Ég var fullur það kvöld. Við Lloyd leggjum í hlað í stæði sem er sérmerkt merktum lögreglubílum. Hinir einkennisklæddu eru með einhvern kjaft. Hvað þykjast þeir vita? Þessi börn kunna ekki að leysa mál önnur en þau sem tengjast umferðarteppum. Ég hendi sígarettunni minni ofan í kaffibolla eins einkennisklædds. Auli.

Að koma inn í stöðina er eins og að stíga inn á vígvöll. Reykjarmökkurinn er blindandi. Einu sinni voru flísarnar á gólfinu svartar og hvítar, en núna eru þær bara svartar. Hérna gerast hlutirnir. Griðarland riddaranna með gyllta skjöldinn. Við erum stoltir. Áfengissjúklingar, en stoltir. Þessir menn eru eins og ég. Allir í krumpuðum skyrtum með ermarnar brettar upp. Yfirvaraskegg og axlabönd eru okkar einkennisbúningur. Þeir heilsa mér þegar ég geng niður ganginn. Við köstum blótsyrðum og vinalegum móðgunum hvor á annann. Stel kleinuhring af Wilkowsky og bít í hann. "Ég bjargaði þér frá hjartaáfalli, keppur gamli!" -"Þú ert óforskammaður, Jack Reed! Óforskammaður!", svarar Wilkowsky og hlær. Keppur gamli. Skrifborðin eru úr tré og skýrsluhrúgunum er staflað hátt á hverju borði. Símar hringja og ritvélar klingja. Tónlist í mínum erum. Hér eru báðar tegundir af glæpamönnum í haldi: myndarlegar hórur í þröngum, litríkum fötum sem eru leiddar niður ganginn í handjárnum, og órakaðir, sveittir skíthælar með gaddagrifflur. Einn þeirra situr letilega í stólnum á meðan Rodriquez reynir að taka af honum skýrslu. "Svaraðu mér, úrþvætti!" Öskrar Rodriquez á hann og slær olnboganum á honum af borðinu svo hann dettur næstum í gólfið. Góður, Rodriquez! Svona á að fara með þá!

Tveir einkennisklæddir eru að leiða leðurklæddan mann í handjárnum niður ganginn. Skyndilega rífur hann sig lausan og slær löggurnar niður. Allt fer í uppnám. Glæpamaðurinn gerir sig líklegan til að leggja á flótta en ég kem aftan að honum og ber hann í gólfið. Hann er dreginn dasaður í burtu og ég held áfram niður ganginn. Lloyd, hinn aulalegi félagi minn eltir mig. Skyndilega stingur Lawrence Towers, lautinant, höfðinu út úr skrifstofunni sinni og öskrar á okkur. "Reed! Doggett! Komið rössunum ykkar hingað inn í snatri!"

Lautinantinn er svartur og með yfirvaraskegg. Hann er ávallt stressaður og öskrar meira en góðu hófi gegnir. Hann á það líka til að skella hurðinni sinni svo að glugginn á henni brotnar. "Piltar, ég hef fréttir að færa. Nú fyrir stundu var gerð árás á landareign Sanso Salabasar. Salabasar og allir hans menn voru þurrkaðir út." -"Þetta var aftaka. Atvinnumenn þarna á ferð." Segir aðstoðarmaður lautinantsins, Williams. feitlaginn maður með gleraugu. "Nú þegar Salabasar er fallinn, er markaðurinn galopinn fyrir hvern sem er!"

Ég veit strax hver var þarna á ferð. Zevallos! Aðeins hann hefur getuna og hreðjarnar til að reyna svona lagað. Ég rifja upp kvöldið örlagaríka. Hjartsláttruinn eykst. Blóðið flæðir... "Jack, er allt í lagi?" spyr Lloyd. Ég hrekk við og ranka við mér. Þegiðu auli. Lautinantinn heldur áfram. "Lítið á þetta, Fredericksen málið má bíða. En farið eftir bókinni í þetta sinn. Ég mun ekki borga annan reikning eins og síðast. Borgarstjórinn er að anda nógu þétt niður í hálsmálið mitt eins og er!"

Við Doggett þrömmum út á götu. Sólin er ekki eins skær. Það er að verða skýjað. Ég mundi trú því að það muni rigna bráðlega. Það er kominn tími til að heimsækja slefberann minn. Ég lít á Doggett. Hann hefur ekki hugmynd um hvað er í vændum. Zevallos, þú munt gjalda fyrir að taka Sandy frá mér.