Björn setur upp týpugleraugun og lítur á hugmyndasnauð í myndlistaheiminum.

Um daginn var ég að skoða myndir eftir unga listakonu. Hver það er skiptir ekki máli en eitt af verkum hennar var ljósmynd af konu. Hún var í hvítum buxum sem voru gegndrepa af því er virtist vera túrblóð. Eitthvað brast inni í höfðinu á mér og ég fórnaði höndum.

Það er auðvitað ekkert athugavert við túrblóð útaf fyrir sig, en þetta er einhver sú mest ofnotaða klisja sem fyrirfinnst í myndlist. En sú staðreynd virðist ekki enn hafa náð til þorra kvenkyns listamanna sem vilja enn ólmar koma blóði sínu til skila (ég segi kvenkyns því ég hef aldrei vitað til þess að karl-listamenn hafi nokkurn áhuga á túrblóði).

Ég hef séð listaverk máluð með túrblóði, ég hef séð fjölmargar ljósmyndir af listakonum með blóðið rennandi niður lærin og ég hef meira að segja séð notuðum túrtöppum raðað í mósaíkverk. Allt þetta í fínum galleríum. Ég hef séð meira af túrblóði í myndlist en ég hef séð í raunveruleikanum (ekki það að ég reyni að elta það sérstaklega uppi).

Mín spurning er þessi: Má endalaust nota þessa túrblóðshugmynd? Það er ekkert að henni nota bene, en það er bara búið að gera hana. Svo, svo, svo oft.

Það hlýtur að vera einhver fersk, ný leið til að sýna kvenleika eða styrk/nauð kvenna (eða hver sem skilaboðin eru í tilteknu verki) heldur en að standa stóísk gagnvart áhorfandanum, með hendur og bak reigt aftur og láta túrblóðið gossa.

"Ég held mínum velli. Ég stari ógnandi framan í heiminn á meðan ég hampa kvenleika mínum. Ég set fram túrblóð. Nektar kvenskautsins. Lítur þú undan?"

Ef tónlistarmaður kemur með lag sem hljómar einsog eitthvað annað lag, þá er hann umsvifalaust kallaður þjófur. Lagið er stolið. Er það ekki tilgangur myndlistarmannsins og -konunnar að vera frumleg/ur og setja nýjar hugmyndir fram á ferskan hátt?

Sjónarmið og reynsla kvenna er alltaf áhugaverð og þörf í myndlist og daglegri umræðu. En leyfum túrblóðinu að eiga sig svolitla stund. Takið inn járn-töflu.