Au Currant

Calexico - Alone Again Or
Það er sára-sára-sjaldan að coverlög nái að vera betri en upphaflega lagið. Calexico takast það ómögulega og ná að toppa sjálfan Arthur Lee og félaga í Love í þessu stórkostlega lagi. Það er rosaleg keyrsla í gangi. Engin rafmögnuð hljóðfæri eru til staðar, aðeins kassagítarar, burstatrommur og mariachi-brass lúðrar. Og handaklappið! Þetta lag er að koma aftur með vengeance eftir að ég heyrði það fyrst fyrir einhverjum árum síðan. Ég hef aldrei langað jafn mikið til að keyra á ofsahraða í eyðimörkinni. Það er ekki hægt að hlusta á þetta lag nógu hátt.

Clap Your Hands Say Yeah - Is This Love
Stundum er maður bara inspireraður til að stofna hljómsveit. Bara að segja skilið við feril og framtíð og lifa sem einhver bóhemi í háalofti. Sofa á skítugri dýnu, stela sér til matar og deyja blásnauður. Bara á meðan maður semur fegurð eins og þetta lag. Það er ekki möguleiki að þessir gæjar munu ná langt, þeir eru of frumlegir. Auðvitað mundi ég ekki vilja að þeir yrðu frægir. Þeir verða að vera leyndarmálið mitt.

The Who - I Can See for Miles
Þetta lag sannar að Keith Moon var besti trommuleikari sem hefur verið uppi. Galdurinn er að hann kunni ekki að tromma. Á milli tónleikaferða þurfti að kenna honum á trommurnar upp á nýtt. Hann réðist á þær og barði að því er virtist af handahófi. Hundrað prósent virðingarleysi fyrir öllum hefðum um hvernig trommuleikur á að hljóma. Stórkostlegur hávaði.

Petra Haden - I Can See for Miles
Og svo höfum við þetta. Hér er lagið berstrípað. Petra er listamaður sem beytir röddinni einni saman til að skapa tónlist (hvað, hélstu að Björk hafi komið með þá hugmynd?) Leikgleðin, röddunin... þetta er svo undurfagurt, það er ómögulegt að fá ekki gæsahúð í viðlaginu.

Le Chanson du jour:
Petra haden & Bill Frissell - I Believe
Ég ætla ekki að segja orð um þetta cover á Stevie Wonder slagaranum. Einfladlega hægrismellið og 'save as'
Linkur