Motown: My Romantic Comedy Hell

Var að sjá treiler áðan. Ok, gott og vel, nema hvað: Þarna var verið að sýna glefsur úr nýjustu rómantísku gamanmyndinni "Douchebag for hire". Ég man ekki hvað hún heitir í alvöru en hún var með Debru Messing úr Will & Grace og hún var um stelpu sem er ekki með deit fyrir einhvern viðburð (kanski giftingu, kanski bátaskírn (wá ég væri til í að mæta í bátaskírn, þar sem einhver kona með hatt lúskrar einhvern togara með kampavíni og svo er honum sleppt niður rennibraut og ofan í sjóinn (nei bíddu, ég mundi frekar vilja vera um borð í bátnum þegar honum er sleppt niður rennibrautina. Jibbí! splass!))) En nú er ég að teygja lopann. Þessi stúlka ræður því gæja hjá fylgdarþjónustu til að þykjast vera merkilegi kærastinn sinn. Hún borgar honum fyrir góða þjónustu og sér hann svo aldrei aftur. Nei djók þau verða ástfangin.

En það sem ég vildi sagt hafa er það að treilernum fylgdi að sjálfsögðu einhver tónlist til að hressa aðeins uppá hamaganginn. Ég gef ykkur þrjú gisk um hvers konar tónlist var spiluð. Jú alveg rétt, það var Motown. Ég er líka viss um að ykkur grunar hver tónlistarmaðurinn var. Já, það var Stevie Wonder. Kommon, reynum að fullkomna þrennuna. Hvaða lag söng hann? Jú, þið áttuð kollgátuna: 'Signed, Sealed, Delivered'.

Motown er official sándtrakk rómantískra gamanmynda. Stevie Wonder, Martha & the Vandellas og Jackson Five eru lögbundnir fastagestir í öllum myndum þar sem tvær ólíkar manneskjur sem hata hvort annað í fyrstu verða ástfangin. Ég hata Motown tónlist vegna þessarar staðreyndar. Tónlistin sem er kennd við plötuútgáfuna Motown er einhver allra besta popptónlist sem er til. Ótrúlegir hæfileikamenn í hverju rúmi og yndisleg tónlist. En drottinn minn dýri, ef ofnotkunin á þessum lögum hjá hugmyndasnauðum kvikmyndafyrirtækjum fer ekki að linna, þá er ég hræddur um að ég þurfi að halda plötubrennu á svölunum mínum. Ykkur er boðið. Svo förum við í rennibraut út í sjóinn.