What have they done to my song, ma?

Ég vil meina að Lyftutónlistin í helvíti séu rafmagnsgítarsóló. Það er að segja ég hata þau. Stutt, smekklegt gítarsóló er í fínu lagi, en fimmtán mínútna ferðalag um gylltar stjörnuþokur, í gegnum hringi Satúrnusar, og út fyrir landamæli skilningsvitana er gjörsamlega óviðunandi. Hljómborðssóló eru ógeð líka. Trommusóló enn verri.

Satan er einmitt hljómborðsleikarinn í prog-grúppunni Abysmal Odyssey.

Annað óþolandi tónlistarfyrirbæri af svipuðum toga er það sem ég kalla 'freakout'. Freakout er aðallega að finna í lögum frá 1965-1975, þegar lagið fer skyndilega í mjög kosmískan gír og hipparnir sjá liti koma út úr hátalaranum. Augljóst dæmi: Millikaflinn í 'Whole Lotta Love'. Alveg glatað. Ætlar einhver að segja mér að þetta tilgangslausa rúnk-fest af theremínum, óhljóðum og kynferðisgelti geri lagið betra? Komm on. Það er OK ef lagið sjálft er kosmískt ferðalag, en að taka þriggja mínútna popplag og teygja það í sjö mínútur með einhverju afturábak trommusólói er svo mikið rúnk að það mætti halda að Ray Charles og Stevie Wonder væru búnir að stofna súpergrúppu (blindir af öllu rúnkinu sko, tíhí).

Eitt enn og svo er ég búinn: Þegar lög fjara út í endann! Sam Cooke er í miðju viðlagi og þá lækkar hljóðið niður og lagið er búið. Ég skil þetta ekki. Þetta er reyndar út af því að á þessum tíma máttu lög ekki vera lengri en ein hlið á sjötommu plötu, en þeir hefðu bara átt að enda lagið í 3:29 í staðinn fyrir að skrúfa svona niður í því. En ósmekklegt.

Ég vil að mín tónlist endi á "Tsssj" í trommunum takk.
Ekki að það lækki niður í ekkert...