Th' Host with the Most

Viðurkenndu það, þú horfir alltaf smá á Óskarinn. Þú vilt sjá hver gerir skandal í klæðavali, hver dettur á leiðinni inn á svið og hver gerir sig að atlægi við púltið. Jú, og svo eru víst einhver verðlaun þarna.

Daginn eftir er svo alltaf einn í vinnunni/skólanum sem vakti og horfði á allt saman. Hann er geðveikt þreyttur og lúinn eftir vökuna. Hann er með sjúskaða bauga undir augunum og órakaður. "Nú, hver vann svo?" spyrjum við öll af skyldurækni. -"Tom Hanks tók'etta. Hann getur þetta kallinn." segir hann með röddu manns sem hefur djammað í marga daga. Svona dimmum og slitnum rómi. hann mun tala um kvöldið allan daginn á milli sopa af rótsterku eins og hermaður nýkominn af vígvellinum. Hetja.

Kynnirinn skiptir miklu máli. Ógurlegi megalúðinn Billy Crystal er go-to gæjinn og er alltaf ávísun á ömurlega kvöldstund. Sérstaklga þegar hann tekur söng-syrpuna sína alræmdu um tilnefndu myndirnar: "I'm driving miss Daisy / -He's driving me crazy!" (brrr).

Chris Rock var ágætur. Full ritskoðaður, en ágætur. Steve Martin var fyndinn, man ég. David Letterman var mjög flippað val.

Það sem ég vildi sagt hafa, það er búið að velja nýjan kynni fyrir herlegheitin. Chris Rock þótti víst of svartur. Vinur minn hann Jon Stewart mun víst trylla lýðinn á næstu rúnkhátíð kvikmyndabransans. Nú er bara að vona að 'Í Takt við Tímann' verði tilnefnd!
Linkur