Þramm

Í gær fórum við Jónína í gönguferð um Öskjuhlíðina. Við héldum okkur utan göngustíga, í þeirri von um að lenda í miklum ævintýrum. Lífsvanir og grófir skógarhöggsmenn/veiðigarpar rammvillast í dimmum frumskógi suðvestur Íslands og þurfa að lifa af með því að leggja sér brúnar barrnálar og tómar Svalafernur til munns. Það var reyndar erfitt að finna nokkuð kjarr þar sem ekki var hópur fólks sem hafði ekkert betra að gera í sólarglætunni en að gera múllersteygjur og reipisjóga.

Við fundum þó á endanum friðsælan lund þar sem við gátum lagst í makindum í faðmi mjúks mosa og virt fyrir okkur eldrauð innanverð augnlokin á meðan sólin steikti okkur. Ég fann hvernig nýjar freknur sprungu út á enninu á mér einsog ebólutilfelli á tölvukorti af Ameríku (sbr. Outbreak). Það hlýtur að hafa slæm áhrif á augun að liggja með þau lokuð í sól. Þegar maður loksins rífur upp gluggatjöldin er maður þrírfjórðu blindur og skjögrar um með rifur á augunum einsog andlitsbjúgs-sjúklingur á epillu-rússi þangað til sjónin hefur komist í samt lag á ný. Það hlýtur að vera hægt að búa til einhverja augnaloks-lagaða límmiða sem má bregða á sig þegar maður hallar sér í útfjólubláu geislunum. Það mætti prenta á þá hinar ýmsu skrípamyndir, til dæmis hákarlaaugu. Eða mynd af eyrum (eyru í augnastað, híhí (og kannski eyrnatappa með gerfi-augum? enn meira híhí)).

En ég verð að segja að við urðum fyrir nokkrum vonbrigðum. Ekki eitt einasta Öskjuhlíðar-klisjufyrirbæri varð á vegi okkar. Það voru engir hommar með olíuborinn landsfund, það voru engar eiturlyfjanálar að fela sig á bakvið tré tilbúnar að stinga leikskólabörn í rassinn og svo var ekki ein einasta kanína á ferli til að nýta í ljúffenga súpu og fóður í hanska. En við sáum reyndar eitt sem vakti nokkra furðu okkar. Á malardrifnum göngustígnum mátti greina hreyfingu á bakvið þunnan trjágróður. Þegar við kíktum lúmskt er við gengum framhjá sáum við að þetta var kviknakinn karlmaður, að gera tilkomumiklar og dramatískar teygjuæfingar með punginn lafandi í golunni. Eflaust einhver náttúrusinni að viðra rassinn eftir miklar trimmæfingar og kanínudráp. Okkur þótti amk furðulegt að einhver væri svo spéstoltur (andstæðan við spéhræddur) að hoppa bara bakvið við næsta tré og tína af sér spjarirnar aðeins fáeinum metrum frá alfaraleið. Kannski erum við bara svona gamaldags og skver.