Bólg

Ég tók ekki eftir neinu fyrr en ég var kominn á lappir og fór að lesa Fréttablaðið. Ég las í rólegheitum um hrakfarir Hollywúdd-tussanna þegar mér fannst ég sjá full mikið af annari kinninni þegar ég horfði niður. Ég kíkti í spegilinn og sá að helmingur andlitsins var stokkbólginn. Ég leit út einsog bálreiður bakari hafði kastað deigi í andlitið á mér. Ég var einsog hálf-linur körfubolti. Einsog fyrsta tilraun leikskólabarns til að skrifa "8". Ég er að ýkja pínu, en ég var samt einsog rass sem væri búið að hleypa loftinu úr annari rasskinninni.

Ég beitti spillingu og lét mömmu (sem vinnur í Læknasetrinu í Mjódd) hleypa mér inn til læknis sem fannst ekkert vera að mér. "Hefurðu nokkuð fengið á kjammann," spurði hann. Ég svaraði neitandi á meðan ég hugsaði um ólöglega heljarglímuskólann sem ég rek í þvottahúsinu á þriðjudögum. Læknirinn giskaði á að þetta væri vegna nýlegrar fyllingar sem ég fékk í tönn um daginn. Ég rauk því yfir til Gunnlaugs tannlæknis með hnefana á lofti fyrir að setja eiturplast í tönnina mína. Eftir að hafa pyntað hann með bornum, röntgentækinu og deyfidópinu (það er erfitt að gera armbeygur yfir logandi eldi þegar þú finnur ekki fyrir höndunum) sagði hann mér að ég væri með svona fyllingar í næstum öllum tönnunum og ekkert svona hafi gerst áður. Aukinheldur væri bólgan í hálsinum ef hún væri útaf nýju fyllingunni, sem er í neðri góm.

Ég ráfaði heim með hálfan hausinn í hjólbörum og fékk mér íbúfen. Ég lá undir teppi restina af deginum með kinnina lekandi framúr og niður á gólf. Daginn eftir var öll bólga horfin. Dularfullt. Mín kenning er sú að könguló hafi verpt inní kinnina og ungarnir hefðu pungast út á meðan ég svaf. Þeir hafa eflaust verið að forðast íbúfenið.