Snug as a bug in a pizza rug

Í gærkvöldi upplifði ég eina af mínum elstu fantasíum.

Ég heimsótti Gullu í vinnuna, en hún er starfsmaður Reykjavík Pizza Company á laugaveginum, sem er í raun sami staður og Eldsmiðjan, nema að í RPC er bók um Hindenbúrg-slysið í hillu. Anyway.

Gulla var svo rausnarleg að splæsa á mig flatböku, sem ég lét ekki bjóða mér tvisvar, enda svo svangur að tómur, þurr maginn var farinn að límast saman að innan, svona svipað og gömul prumpiblaðra sem gleymdist á bakvið sófa. Hvaðeina. Ég fékk mér sæti, setti upp lestrargleraugun og rýndi í matseðilinn. Þá komum við að fantasíupartinum: Ég mátti algerlega ganga af göflunum með áleggið!

Það hefur laungum verið draumur minn að fá að vera einn í heiminum í pizzustaðseldhúsi. Graslaukur, tannkrem, hlaupkallar, skósverta og tindátar. Engar hefðir pizzugerðarlistarinnar um hefðbundin álegg væru mér heilagar. En þar sem ég fékk ekki að renna pizzu með Oreokexi í gegnum ofninn varð ég að halda mig við matseðilinn.

Eldsmiðjan/RPC er alger gúrmei-búlla og þar er boðið uppá hvorki fleiri né færri en 68 áleggstegundir og því var úr nógu að velja. Eftir mikil heilabrot og skegg-tog var ákveðið að hafa þetta eina 12 tommu með spægipylsu, þystilhjörtum, rjómaosti, kartöflum, eggjum, banönum og sesamfræjum.


















Þetta var pizza í lagi. Með prumpiblöðruna fulla af iðandi hnossgæti skjögraði ég um gólfið og hló.

Svo er eitt. Af hverju búa þeir ekki til nammipizzur? Pizzabrauðinu yrði hent tómu í gegnum ofninn og svo væri skellt á hana ís, rjóma, sýrópi, smartís, kremkex-kremi og bara hverju sem er. Ég mundi kaupa það.
Hálfmáni með eplakökufyllingu? Njamm, gemmér!