más

Ég hef verið í leikfimi síðan í apríl og líkar vel. Reyni að mæta á hverjum virkum degi og fleygji þungum boltum og teygji á svona gormi með haldföngum. Svo fer ég stundum í vélina sem hristir rassinn og klára svo sessjonið í gufu-kassanum þar sem bara hausinn stendur uppúr.

Já, ég æfi hjá "dr. Kellogg's fitnesstorium and elixir distillery".

Það sem mér finnst athugavert, er að alltaf þegar ég kem út eftir leikfimi hrúgast yfir mig svona dösuð vellíðunartilfinning. Svolítið einsog eftir að maður hefur blásið upp strandbolta. Svona *wússh*. Líkaminn kominn í einhverja íþróttavímu. Finnst þetta ágætis tilfinning, en veit ekki hvort aðrir fá hana. Svona hlaupara-hægh? Í svona hálftíma eftir sprikl og lyfterí verð ég alltaf hæper og glaður en alveg nautheimskur. Hver veit hví? Get ekki svarað því.

Held að það sé þess vegna sem íþróttagerpi (fleirtalan af íþróttagarpur) eru alltaf svona "huhh?" heimskir og að missa gaffalinn í gólfið. Kannski leynist í þeim kjarneðlisfræðingur ef þeir bara leggja frá sér boðhlaupskeflið í pínu stund?


Þetta er Héðinn. Hann æfir með mér.