Sena úr kvikmynd:

Það er mið nótt og skrifstofubyggingin er tóm. Innan um skrifborð og ljósritunarvélar laumast hetjurnar svartklæddar. Verkefni þeirra er brýnt: Að stela til baka dulmálskyklinum. Í röngum höndum gæti þessi vél opnað alla bankareikninga og eldflaugakóða í heiminum! Mr. McKenna eru þessar röngu hendur. Hann mun falla í kvöld.

Skyndilega fer viðvörunarkerfið í gang.

Á augabagði fyllast allir stigagangar af sérsveitarmönnum með alvæpni. Þeir eru með vélbyssur mundaðar, hjálma strekkta og stígvél þétt reimuð. Þeir storma á ógnarhraða að herberginu sem hetjurnar eru í. Roger dregur byssuna sína úr slíðrinu. "We've got company" segir hann í nærmynd.


OK, OK, ýtum aðeins á pásu hér!

Ég hef aldrei sætt mig við allar þessar víkingasveitir sem virðast búa í öllum byggingum í bíómyndum. Í hverju kvikmyndaskrifstofuhúsnæði er lítið herbergi þar sem heil herdeild öryggisvarða, grá fyrir járnum og á fullum launum, bíða teinréttir eftir minnsta tísti í brunaboðanum með byssurnar stilltar á "safety off".

Ég skil að það sé gott að vera með þessa gæja á high alert þegar Jean-Claude Van Damme eða einhver er að laumupokast í húsinu, en hvað með næturnar þegar það er EKKI brotist inn í epískri björgunaraðgerð? Eftir átta tíma vakt af því að standa átekta og horfa á litlu rauðu peruna í loftinu, slær klukkan loksins vaktaskipti og sveitin andar frá sér. Þeir rétta úr sér, taka af sér hjálmana, setja hríðskotabyssurnar aftur í skápinn og fara heim til fjölskyldna sinna. Enn einn dagurinn í vinnunni liðinn án blóðsúthellinga.