Fyrir mörgum árum síðan skrifaði ég eftirfarandi sögu eftir langa nótt af djammi. Ég var engan veginn meðvitaður um hvað ég var að skrifa þennan morgun, en ég man þó óljóst eftir verknaðinum sjálfum. Úr hvaða hugarfylgsnum mínum þessi saga kom er mér ráðgáta. Ég reyndi eins og ég gat að rýna í párið en sumir hlutar voru bara krot. Rosa gonzo mar. Njótið vel, en með fyrirvara þó.
- - -
Ég var ungur drísilbux á uppleið. Ég spilaði á gítar og það fauk í strengjunum þegar ég fór fimri járnpípunni um þá. Þá iðju lærði ég af draug gengnum gullgrafara í bakgerðinu, en húsið okkar var einsog von er að vísa, byggt á grafreit járnbrautarlagningarmanna. Það var sagt á þeim tíma að ekkert hús héldi vatni nema að vera byggt á grafreit. Tungsten húsagrunni og grafreit. Þeir ríku létu flytja grafreiti af nærliggjandi kirkjugörðum á lóð sína ef enginn grafreitur var til staðar. Svo var byggt yfir sálirnar en það er önnur saga.
Sálin þessi birtist mér fyrst í draumi. Ég hélt í fyrstu að þetta væri eyðimerkurvindurinn að villa mér sýnir en [texti óskiljanlegur] ... flökkumenn að gæða sér á korni og segja ógnvænlegar sögur af stríðinu í norðri.
Draugurinn var himinblár á hörund og með augu sem skinu af ljósadýrð. Hann var með dagblaðahatt úr æsku minni. Skírnartilkynningin mín var prentuð á gagnaugað á honum. Myndin af mér var á hvolfi en ég greindi fæturna á mér áður en líkaminn hvarf ofan í brotið sem myndaði barðið á hattinum.
Fréttin um skilnaðinn minn var á hattinum líka. Ég sá hana þegar hann beygði sig eftir járnpípunni. Ég vildi sem minnst vita um dánarfregnina á hnakkanum á honum. Myndin af mér var ekki falleg sjón. Yfirvaraskeggið hans bærðist í vindinum og hann brosti ákaft. Hann mundi nú kenna mér gítarspil að handan.
Fyrstu metsöluplötuna samdi ég í heild sinni þegar ég var háseti á þorskveiðiskipi á mínum unglingsárum. Skipstjórinn var orðljótur og gjarn á flöskuna. Þegar hann var mikið fullur trúði hann mér fyrir viðkvæmum upplýsingum um hinn sanna farm skipsins. Við vorum að smygla gulli til Afríku. Gullið var til kaupa á þrælum og þorskaflinn var til að halda í þeim lífinu á langferðinni til Nýja-Englands. Við lifðum á bestu og feitustu flökunum á meðan illa skornum flökum var hent neðan þilja. Skipstjórinn var mun yngri en hann leit út fyrir að vera. Hann var vel máli farinn en fjarlægur þegar hann var allsgáður. Hann klæddist grænum frakka með slitnum saumi á kraganum og á erminni. Hann kallaði sig Jakob en ég verð að segja að ég trúði því aldrei. Sá sem svaf í koju fyrir ofan mig sagði mér oft frá sögum sem hann hafði heyrt um skipperinn.
Eitt kvöldið var uppreisn á skipinu. Það glumdi í holinu á skipinu þegar menn undirliðsforingjans réðust á skipstjórann og þá sem voru enn hliðhollir honum. Sagan um gullið í farminum hafði borist hratt á milli manna og þeir þráðu sitt. Þeir voru þreyttir á örbyggðinni & vildu lífið sem sem þeim fannst betra í samanburði. Þrælunum átti að henda fyrir borð. Ég var á ísjakavakt uppi í tunnu og horfði á harmleikinn að ofan. Blóðið rann til á þilfarinu með ölduganginum.
Augu þrælanna blikuðu í tunglsljósinu neðan þilja er þeir horfðu upp til mín í gegnum rimlana. Þeir drukku blóðið sem rann niður um rifurnar.
Bardaginn hélt áfram í þrjár nætur. Máfarnir færðu mér mat á meðan þessu stóð. Síld og ávexti aðallega. Þeir vissu af landi í nánd, og fjórðu nóttina lét ég verða af því.
Rétt fyrir dögun skreið ég niður kaðal ofan í björgunarbátinn. Það voru aðeins þrír menn eftir á lífi á dekkinu. Skipstjórinn horfði á eftir mér út um kýraugað á káetunni sinni á meðan þeir brutu sér leið inn. Ég og máfarnir sigldum burt og ég hugsaði um þessi augu sem horfðu á mig undan rimlunum. Ég hafði hent lyklinum niður til þeirra á leiðinni burt. Í vasann hafði ég svo stungið sveitasöngvunum mínum.
Á pappírshatti draugsins las ég grein um hvernig alblóðugir blökkumenn sigldu skipi einir saman í höfnina í Kingston. Þeir voru með farm af gulli með sér. Þeir voru álitnir konungshirð frá Afríku. Þeir lifðu góðu lífi á lítilli eyju. Romm Island days
