Random

Mig hryllir við tilhugsunina um allt fjölmiðlaflóðið sem mun fylgja í kjölfarið á þessari þungun hennar Britney. Mín kenning er sú að þetta er bara plat, publicity stunt. Ég meina, það er ekki eins og hróður hennnar undanfarin árin hafi verið tónlistinni að þakka. Það eina sem blöðin birta um hana eru myndir af henni að reykja, drekka viskí blandað í Red Bull og að berja hundinn sinn þegar hún heldur að enginn sjái til (ok, þetta síðasta bjó ég til). Núna er hún "ólétt" og þar af leiðandi mega fjölmiðlar einungis sýna hana sem þroskaða konu sem ber barn undir belti. Ég sé þegar fyrir mér soft-fókus myndirnar af Britney liggjandi í einhverjum silkislopp með bumbuna út í loftið og Kevin með höfuðið á bumbunni að hlusta. "Britney: The star. The wife. The mother". Svo einn daginn koma ljósmyndir af henni þar sem það sést að hún er bara með svona gerfibumbu bundna um sig miðja, og inní tómri bumbunni geymir hún sígarettur og Glennfiddich. Just you wait and see.

Ok, nýja White Stripes platan mun heita "Get Behind me, Satan". Er þetta flottur titill eða glataður titill, I dunno. En það er eitt sem ég veit, ENGINN gerir verri plötutitla en Billy Corgan úr Smashing Pumpkins. Mellon Collie and the Infinite Sadness? Machina: the Machines of God?

Og hvað er málið með þessa bíómynd?? Þetta er fokking Jumanji, bara með spili um geiminn í staðinn fyrir spil um frumskóginn. Og svo kemur útskýringin síðast í treilernum. Þetta er sami gæjinn og skrifaði Jumanji. Það er næstum því verra. Hversu obsessed getur þú verið af teningaspilum?

Ég mæli með Stereogum sem er sniðug tónlistarsíða. Á þriðjudögum eru þeir með slatta af ókeypis tónlist til að dánlóda. Í síðasta holli kynntist ég fínni hljómsveit, The Capitol Years. Finnið linkinn á Stereogum í linkalistanum mínum hér til hægri.

Er kominn með tvo passa á kvikmyndahátíðin (fékk þá frítt fyrir að ritstýra bæklingnum um hátíðina). Ég mun því verða með einhverja örgagnrýni á næstu dögum. Mest spentur fyrir heimildarmyndunum og leiknu myndinni Der Untergang, sem er um síðustu daga Hitlers. Nenni ekki að sjá rusl eins og 9 songs og A Hole in my Heart. Ég hef innilegt hatur fyrir svona shock-cinema sem Lukas Moodyson og Gaspar Noe (Irreversible, Baise Moi) eru frægir fyrir. Glatað drasl, það er EKKERT við þessar myndir nema eitthvað sjokk-díses-kræst-wá-maður-má-gera-þetta-ég-hef-aldrei-séð-annað-eins kjaftæði.

Var að hlusta á nýju Gorilaz plötuna. ég hef aldrei getað leyft mér að fíla þá "hljómsveit". Það er eitthvað svo glatað við Damon Albarn að rappa, og allar teiknimyndafígúrurnar, æj ég veit ekki, ég á bara erfitt með að sleppa af mér beislinu og lifa mig inní þetta. Það eru samt tvö lög sem ég setti inná itunes, Dare og Dirty Harry.

Ég lofa að næsta færsla verður jákvæðari.