Ó hve tíminn flýgur....

Jah, hann hefur amk ekki flogið neitt of hratt í Bandaríkjunum árið 1990.

Fyrr á þessu ári skrifaði ég eftirfarandi færslu:

Lesa og koma aftur hingað takk.



Núna er 21 vika liðin. Ímyndaðu þér að þú hafir, síðan í apríl, þurft að heyra "U Can't Touch This" með MC Hammer átján sinnum á dag. Í hálft ár hefði hann horft á þig úr öllum tímaritahillum, Pepsiauglýsingum, myndböndum, plötubúðum og af stuttermabolum úti á götu.

Ég vil aðeins ítreka þetta: Hugsaðu um allt sem þú gerðir í sumar. Allar þínar upplifanir, ferðalög, partý, skemmtanir, böll, sjónvarpsgláp, ást, faðmlög og bíltúra. Ímyndaðu þér síðan MC Hammer rappa í bakgrunninum allan tíman. Ég fæ klígjuhúð á bakið við tilhugsunina.

Jájá, maður grenjar úr hlátri við að sjá eitthvað svona núna, en það var ekki eins fyndið fyrir 17 árum, þegar fólk var ekkert að djóka með þetta. Á þessum tíma voru NWA að gera sitt besta stöff. Hvernig ætli "ekta" rapp-fans hafi liðið þá? Eflaust einsog mér, Wu-Tang Clan aðdáandanum, þegar Coolio og Skee-Lo voru aðal á Xinu sirka '95.

Allavega. 21 vika er ógurlega langur tími - heil eilífð í rauninni - þegar maður er carpet-bombaður með MC Hammer.
Með betri sönnunum á Afstæðiskenningu Einsteins sem ég hef heyrt.