Tvöfaltvaff-té-eff

Eugh! Ew! Sikk!

Badhairday

Má ég stinga upp á
"The Annual Josh Hartnett Award For Horrible Hair"?






Ég meina, hann hlýtur að hamast einsog górilla með markmannshanska til að tosa og pína hárið í þessar skiptingar.

Ráðstefnan

Ég hef verið að leita að verðugri umræðu um Ráðstefnuna þar sem rætt er um málið á heilbrigðan og gáfulegan hátt. Mér finnst sú umræða hafin hjá Halla. Margt er þarna til að bleyta hausinn með. Farið þangað að lesa.

Nenni ekki að opna fyrir þessa umræðu hér, en ég vil þó koma á framfæri hluta langlokukommentsins sem ég skildi eftir hjá Halla:


Mér er skítsama um að eitthvað klámpakk sé að vélsleðast einhversstaðar uppá fnjúk.

Klám er kanski böl en við sem þjóð höfum verið tengd við milljón sinnum verri hluti en að vera vettvangur fyrir internetklámmógúlapartý. Hvernig væri að nota þessa tryllingsorku og brjóta niður stíflur og fordóma og of lága dóma í nauðgunarmálum?


Þessir gæjar eru ekki að koma hingað til að selja kynlífsþræla fyrir kókaínpening. Leyfum þessum greyum með svörtu og ljótu sálirnar bara vera. Hættum að væla um örlög klámkynslóðar Bandaríkjanna. Við eigum börn, konur og óbyggðir sem er verið að lemja, nauðga og drepa hérna í bakgarðinum okkar. Notum frekar orkuna í að vernda þau.



***UPPDEIT***

Heyrðu bíddu, ég vissi þetta ekki. Það er BÚIÐ að banna ráðstefnuna!!

Hvað djöfulsins DJÖFULSINS rugl er það!! Mega bara hvaða loftbelgir sem er tuðra í fréttunum og þá er fólki BANNAÐ að koma til landsins?!? Ég er ekki að tala um klám hér. Ég er að tala um að það má greinilega núna þrýsta stjórnvöld til að henda fólki úr landi.

Eigum við ekki bara að hafa fólk niðrá Leifsstöð sem bendir á óæskilega og viðkomandi er vísað aftur inní vél?

Hendum þá bara ofbeldisfólki í miðbænum, fólki sem kann ekki muninn á V og W og Gúnda frænda sem skuldar mer fimmþúsundkall líka frá landi. Almáttugur!

Nenni ekki að býsnast yfir þessu meir. Ég er farinn í labbitúr. Ég veit þó að ég rekst ekki á klámhunda sem eru að selja krakkbörn.

Draumadís á föstudegi 27

Geimverubaninn Ellen Ripley.

Gay

Íslenskur framburður sem ég hata mest:
Íslendingar kunna ekki muninn á V og W þegar þeir tala ensku. Þeir kalla gamla bandið hans George Michael "VAM" og tala um Miami WÆS. Þetta hef ég (og Halli líka) talað um áður.

Íslenskur framburður sem ég hata næst-mest:
Sko, afslappaða tónlistin sem skakkir jamaíkubúar spila þegar þeir eru ekki að kemba rottur úr dreddunum sínum heitir "reggae", sem er borið fram "Regg-GEY". Það er EKKI borið fram "regg-GÍ".

Förum yfir þetta:
REGGÍ <- Þetta er vitlaust.

Reggey. Reggey. Reggey. Reggey. Reggey. Reggey. Reggey. Reggey. Segðu þetta þúsund sinnum þangað til þú kannt að bera þetta rétt fram.
Annars sturta ég Bob Marley plakatinu þínu niður í sjó!

Versti dagur ársins hjá fólki í þjónustugeiranum.

Mér finnst það voðalega leim að horfa uppá unglinga allt upp í fimmtán ára lufsast inn í búðir með skólatöskur á bakinu. Með hálflokuð augun spyrja þau í gegnum skítuga lokkana með gelgjurómi, "Megum við fá namm'eða?" Svo humma þau Gamlanóa sem fjarar út í ekkert á meðan sælgætið rennur ofan í leikfimistöskurnar þeirra. Þau eru ekki einu sinni í búningum eða neitt! Iss!

Þessi hefð að syngja fyrir Töggur var ekki alveg komin í gang þegar ég var nógu lítill til að passa í Leikbæjarbúninga. En ég hefði þokkalega tekið 'I Want Candy' með Bow Wow Wow með eldglæringum, leifturljósi og mjaðma-pumpandi dansi. Ég hefði sko UNNIÐ fyrir þessum möndlum og gúmmíböngsum. Pmpff!

PS
Hmm ég leitaði að "andlitsmálning" á Google Images og fann mynd af KGB. Fyndið.

wtf

Wó. Bara wó.


Ég hef tjáð skoðanir mínar um þetta grey hjá Dröfn (ég skrifaði þessa færslu eftir klobba-hryllinginn alræmda) og nenni ekkert að vera að endurtaka það hér.

En ég verð samt að segja að þetta fer að verða svolítið red-alert hrikalega sorglegt. Hún er augljóslega með einhver mental problems. Hún hefur eignast tvö börn á einu ári og er eflaust að fara yfirum á hormónunum og ekki hjálpar að hún er einhver mest hundelta persóna heimsins og gangandi brandari í þokkabót.

En hey, á meðan hún er að þessu rugli fyrir framan alla þá hef ég leyfi til að hlæja að henni og gera grín. Ef hún (og hennar non-existant höndlarar) væru í alvörunni með áhyggjur þá væri búið að kippa henni úr umferð/augsýn og setja hana undir lás og slá í einhverju silki- og gúmmíklæddu spa-rehab í Bahamas.



PS-
Svakaleg blómkálsáferð á kúpunni hennar mar. Í alvöru. Ef þú vissir ekki betur, mundir þú ekki halda að þetta væri höfuðið á einhverjum forhertum morðnauðgara í brasilísku hágæslufangelsi?

Búbbel

Æsland má núna svo sannarlega telja meðal nútímaþjóða, því í kvöld verður froðupartý á næturklúbbinum Trix í Keflavík.

Smella til að lesa:


Í hvernig klæðnaði mætir maður á svona lagað? Ætli einhver hafi dáið áfengisdauða á gólfinu í svona partý og drukknað og/eða verið troðinn undir? Er maður ekki allur út í einhverri ógeðis skán daginn eftir? Gólfið hlýtur að verða flughált í svona freyðeríi. Ætli fólk í stífum dansi renni ekki til og mölvi á sér höfuðið? Svo margar spurningar.

Draumadís á Föstudegi 26

Kattarkvendið

Smell

Sigurmynd World Press Photo 2007
Líbanskir unglingar skoða eyðilegginguna í Beirút. Mynd e. Spencer Platt

Einn af uppáhalds viðburðum ársins hjá mér er þegar World Press Photo kynnir sigurvegarana sína. ótrúleg snilld og aflimaðir stríðshrjáðlingar. Alltaf nóg af báðu hjá WPP.

Skoða sigurvegarana.

Bjölli stendur og bendir

Þetta er svo kúl!



N'Kisi er 4 ára gamall páfagaukur sem er með orðaforða upp á mörg hundruð orð. Hann virðist geta hugsað og tjáð sig óhlutbundið og er meira að segja með húmor.

Smellið hér til að heyra N'Kisi og Aimee, þjálfarann hans tala saman og leika sér með þroskaleikfang. Þessi fugl er svo snjall að það er pínu ógnvekjandi. Mér finnst svakalegt þegar hann hlær. HLÆR!

Ath að þessi fugl er bara 4 ára gamall og tegundin hans er með lífslíkur á við mannfólk. Hugsið ykkur eftir 40 ár, þegar þessi fugl verður kanski forseti og vinnur alla í Trivial Pursuit.

Dúd! Ísklifur!

Miðbærinn er fullur af hvítvínsfljótandi listaopnunum og grenjandi gelgjum með fyllerísmóðursýki í gemsann. Fossvogurinn er meira svona elliheimili og hundaólar. Kiefer Sutherland hangir ekki í Fossvoginum.

Þrátt fyrir að 101 sé mun fjörugri en 108 verð ég guðslifandi feginn að losna undan einu miðbæjarfyrirbæri sem hefur sífellt meira farið í taugarnar á mér undanfarið: Ferðamannaiðnaðinum.

Jesús, það má ekki hundur prumpa á svæðinu frá Snorrabraut til Aðalstrætis án þess að þar hafi opnað hótel, ævintýraferðaskrifstofa eða áttavitaverslun. Ég er dauðleiður á Goretex, Cintamani og Fjallråven. Og ég er gjörsamlega kok-saddur af "ævintýraferðum" (og hvað eru "ævintýraferðir" btw? Ég veit ekki til þess að vélsleðaferðir eða fossa-skoð séu ævintýraleg).

"BOOK YOUR ADVENTURE HERE!" öskra pappaspjöldin til mín úr hverjum glugga þar sem áður voru unglingafataverslanir og öldurhús.

Meira að segja eitt dáðasta kennileiti miðbæjarins, sjoppan Fröken Reykjavík í Austurstræti, er núna orðið hasarferðaskrifstofa í ofanálag. Þeir selja ennþá pulsur og sígarettur (og það er sama pían að afgreiða) nema að nú getur þú bætt kútaferð niður Elliðaárnar við blandípokann.

Ég: "Eina pylsu með öllu takk."
Afgreiðsludama með plakat af kajak-gæja með thumbs-up fyrir aftan sig:"Viltu ævintýraferð með því?"
Ég: "Ömm nei, ég vil Kókómjólk með því."

Við erum stödd í Austurstræti klukkan hálf fjögur afaranótt sunnudags.
Afgreiðsludama í björgunarvesti: Hversu margar ævintýraferðir má bjóða þér?"
Kópavogsbúi á fjórtánda drykk: "Bluuueerrghh ömmPAHH!! *slef* Marlboro!"

Mér finnst voða gaman að útlendingum sem í sakleysi sínu borga 20 þúsund krónur fyrir einhverja apaskinnstreyju úr 66° Norður og segja mér að landið mitt sé fallegt (sem það er), en take it easy með að breyta dáðum stofnunum miðbæjarins í einhverja uppblásna EXTREME raftingferðaskrifstofu.

Fossvogurinn kann að vera boring miðað við 101. En sjii, ég get þó farið í Skóvinnustofu Halldórs í Grímsbæ við Bústaðarveg án þess að á mig sé prangað ýkt böstaðri vélsleðaferð niður hvítá með ótemjum og Gullfossum og Kiefer Sutherland sem leiðsögumann.

Kiss the Kokk

Hér áður fyrr var ég ansi vitsmunagrannur í eldhúsinu. Ég lét aðra halda í mér lífi og elda ofan í mig. Hvort sem það var einhver grey kvensnift sem ég var með tangarhald á, grey mamma mín eða grey gaurinn í Drekanum sem þrælaði yfir hamborgara-eldstæðinu. Ég hafði dulda ánægju af því að heyra flatbökusendlana mása og púla við að þramma upp fimm hæðirnar í blokkinni minni til að afhenda eina rjúkandi með peppó, ananas og ólívum (2 lítrar af gosi með).

Ég meina, ég var virkilega lélegur í eldhúsinu ("Hversu lélegur varstu??" spyrja áhorfendur).
Ég var svo lélegur að ég þurfti að Gúggla hve lengi ég ætti að sjóða egg. Ég var svo lélegur að ég kunni ekki einu sinni að opna niðursuðudós. Ég var svo lélegur að matareitrun var eitt af því betra sem gat komið út úr máltíðunum mínum. Ég var svo lélegur að ég bjó til samlokur með því að setja brauð milli tveggja ostasneiða. Ég var svo lélegur að eldhúsið brann til kaldra kola þegar ég reyndi að setja ís í skál.

...Ég kunni semsagt ekki að elda.

En einn daginn sagði ég hingað og ei lengra. Ég ákvað að hætta að vera svona mikill asni við matseldina og fór að kynna mér undistöðuatriði kokkalistarinnar. Brátt fór þessi áður lukti heimur að skýrast fyrir mér og gufan sem fyllti eldhúsið var núna uppúr pottum fullum af ætum mat en ekki streitusvitinn að gufa upp af eldrauðu enninu mínu. Þessa dagana geri ég mikið af því að grobba mig af hvað ég er mergjaður að elda og fæ hrósin til að réttlæta það. Ég þeyti fram girnilegt nammilað og finnst gaman að blanda saman mismunandi stílum ("fjúsjon" einsog þeir kalla það erlendis). Ég skoða kokkabækur, horfi á BBC Food og er meiragsegja farinn að vera skotinn í Nigellu Lawson. Og það besta er, að ég er hérumbil hættur að versla mér skyndibita! Grey strákarnir í Drekanum, fara brátt á hausinn býst ég við.

Þrátt fyrir að ég sé orðinn Rambó í eldhúsinu ætla ég ekki að sitja á snilldarlegu uppskriftunum mínum einsog einhver önug amma sem verndar hugmyndirnar sínar með gadda-sleif. Ég segi því dragið fram kökukeflin og kíttisspaðana, því ég ætla að deila nokkrum sniðugum eldhúsbrellum með ykkur.

Matarmikil samloka að hætti Breiðholtsbúa:
Túnfisksalat, tómatsósa og wasabi er sett á milli flatbrauðs og rúgbrauðs og yfir er stráð sjávarsalti, hjartarsalti og stéttarsalti.

Ef þú ert í miklum flýti má einfaldlega setja plötu af suðusúkkulaði á milli tveggja harðfisk-flaka. Ekki gleyma smjörinu!

Gott er að bæta dýrindis súkkulaðiköku með því að skreyta hana með remúlaði og steiktum lauk.

Gerðu heimalagað brauðið enn betra með því að bæta þorsk-roði, smartís og tindátum í deigið.

Kapers og mjólk eru bestu mátar á morgnana. Ef kapers er ekki til má henda grænum ólífum (safann með!) út í súrmjólk.

Í eftirrétt veit ég fátt betra en að strá fiskafóðri út á súkkulaðiís. Það kallar maður sko fjúsjon!

Bob Apetit!

Draumadís á Föstudegi 25

Dita von Teese

Óforskammað Uppfylliefni

Ég er upptekinn við að flytja þessa dagana (Já, kæru miðbæjar-sambúar, það er satt! Ég held á brott til Jónínu í Fossvoginn!) og hef haft lítinn tíma til að sinna þeirri eiginkonu minni sem þetta blogg er. En þegar ég sá alla þessa daga frá seinustu færslu fylltist ég af tárum, samvisku og takkaskóm. Ég gróf því upp eldgamla færslu sem ég ætlaði að geyma sem aukaefni á box-settinu (djók). Hverju sem líður, skoðið nú lélég mússíkvídeó:

- - -

Hann Billy Idol kallinn er orðinn alveg heiftarlega sýktur af WTF-heilkenni. Hér sjáum við þennan fyrrum dáða grifflu-kall rymja sig í gegnum jólastandardinn Jingle Bell Rock. Hann er orðinn heldur til of mjúkur í ellinni. Alger svampur í vaski bara.
Billy Idol - 'Jingle Bell Rock'

Þetta klipp er frægt og alræmt fyrir þjóðernishreinsanir á almennri smekkvísi. Sko, Bowie er ekkert svo slæmur. Ég væri jafnvel til í að flippa á föstudegi í þessum galla sem hann er í innanundir. EN! Hvaða fallhlífar blússu er Mick Jagger eiginlega í?
Mick Jagger & David Bowie - 'Dancing in the Streets'

Vertu nú snögg/ur að ná í mömmu þína, því næstur stígur sjarmörinn Cliff Richard á stokk. Þetta myndband er í uppáhaldi hjá Dröfn veit ég og skyldi engan furða. Hér má sjá Cliffarann renna sér á hjólaskautum í einhvurskonar Michael Jackson múnderíngu.
Cliff Richard - 'Wired For Sound'

Spretthlauparinn Carl Lewis hleypur sig inn í hug og hjörtu okkar allra með alveg rosalega steiktu myndbandi. En lagið lyftir andanum, annað verður ekki sagt.
Carl Lewis - 'Break it Up'

Þessir dúds eru algerir Rambós á dansgólfinu maður. Með njálg í mjöðmunum alveg hreint. Og sjáið þá syngja í litlu úlnliðs-græjurnar sínar. Awww. Þetta er svo ótrúlega 80's að ég vil gráta.
Righera - 'Vamos a la Playa'

- - -

PS
Hvað finnst ykkur um þessa hugmynd fyrir ganginn í nýju íbúðinni:
Rautt teppi á gólfinu og svona flauelskaðall meðfram veggjunum. Svo er veggfóðrið svona mynd af ljósmyndurum að taka myndir og fréttamenn og áðdáendur í bakgrunni. Semsagt Rauða dregils stemming á hverjum morgni! Svo gætu verið svona stróbljós þar sem flössin eru á myndinni.

Klink og Blank

Hver eru algengustu persónueinkenni spilafíkla?

1. FLÓTTI frá og HÖFNUN á raunveruleikanum er einkennandi fyrir flesta spilafíkla. Þar af leiðir að þeir flýja inn í draumaveröld þar sem stórir vinningar gera þeim kleift að öðlast lífsgæði sem ella væru ekki á færi þeirra.

2. TILFINNINGALEGT ÓÖRYGGI. Spilafíkill er aðeins í tilfinningalegu jafnvægi þegar hann er að spila. Það er algengt viðkvæði spilafíkla sem komið hafa til meðferðar að þeim hafi hvergi liðið vel nema við spilaborðið, eða í þeirri spennuvímu sem gott veðmál veitir þeim.

3. VANÞROSKI. Þrá eftir lífsgæðum án tilkostnaðar er einkennandi fyrir spilafíkla. Margir meðlimir í Gamblers Anonymous í Bandaríkjunum gangast nú við því að þeir hafi þráast við að fullorðnast og forðast að axla ábyrgð þar til þeir læknuðust af spilafíkn sinni. Þeim fannst innst inni að þeir gætu forðast ábyrgð og þroska með því að ,,snúa á kerfið" og vinna stórar summur við spilaborðið.

Einnig virðast spilafíklar hafa sterka þörf fyrir að leika "stóra karla" og þeir verða að hafa á tilfinningunni að þeir séu valdamiklir og skipti miklu máli í samfélaginu. Spilafíkillinn er tilbúinn að gera nánast hvað sem er, jafnvel þótt það sé ósiðlegt eða ólöglegt, til að viðhalda ímynd sinni.

af Spilafíkn.is


Ég hef alltaf verið forvitinn um líf spilafíkla, hvaða hugsanir séu í höfði skuggamyndanna sem ég sé inn um myrkan gluggann á Gullnámunni þegar ég geng þar framhjá snemma á virkum dögum.

Löngum taldi ég spilafíkla lægstu sort fíkla. Ég sagðist skilja lið sem væri háð kóki eða búsi, það fengi að minnsta kosti smá djamm út úr fíkn sinni. Það var bara ofar mínum skilningi hvernig fólk gat dælt (í sumum tilvikum) tugmilljónum ofan í vél sem er forstillt til að leyfa ekki vinninga.

Athugum þetta nánar: Vél. Sem er forrituð. Til að vinna ekki. Og ofan í hana dælir fólk íbúðinni, vinnunni, ærunni og síðan lífinu. Ótrúlegt.

Þegar ég vann í Videoleigu í gamladaga horfði ég upp á þessi grey hanga í spilakassanum í horninu alla vaktina mína. Ég horfði á skítugan og margnotaðan innkaupapokann í hönd þeirra og ímyndaði mér hann fullan af dósum, meira klinki og volæði. Að sjálfsögðu eru spilafíklar ekki eingöngu hlekkjaðir við spilakassa og það eru kanski fordómar að telja að svo sé. En spilafíkn er kölluð Dulda Fíknin og staðreyndin er sú að spilakassaknaparnir eru sýnilegastir spilafíkla.

Að sjálfsögðu er spilafíkn alvöru sjúkdómur og alveg jafn hörmulegur og annars konar fíkn. Jafnvel enn verri. Eftir að hafa lesið mér til um sjúkdóminn kom það mér ekki á óvart að spilafíklar eru mun líklegri til að fremja sjálfsmorð vegna fíknar sinnar en aðrir.

Eftirfarandi textabrot náði sérstaklega til mín:

Dæmigert persónueinkenni spilafíkilsins er að hann eyðir miklum tíma í að ímynda sér alla stórkostlegu og merkilegu hlutina sem hann ætlar að gera um leið og hann hefur unnið STÓRA VINNINGINN. Hann sér sig sem mikinn mannvin, dreifandi gjöfum á báða bóga. Gjarnan dreymir hann um að gefa vinum og fjölskyldu stórar gjafir af miklu örlæti.

Spilafíkillinn sér fyrir sér gerbreytt líf um leið og gæfan hefur snúist honum í vil. Allar skuldir verða úr sögunni, fín föt, skartgripir, dýr leikföng, hús og bílar eru einungis hluti af þeim unaðslegu hlutum sem spilafíkillinn hyggst veita sér og öðrum þegar stóra vinningnum hefur verið landað. Sorglegt er að enginn vinningur virðist nógu stór til að uppfylla drauma spilafíkilsins. Þegar hann vinnur eyðir hann vinningnum í að klófesta enn stærri vinning til að láta enn mikilfenglegri drauma rætast og svo koll af kolli.

Eðli fjárhættuspila er að nær öruggt er að sá sem hættir ekki að spila verður undir að lokum. Þegar spilafíklinum mistekst spilar hann af botnlausri örvæntingu uns ömurleiki tilveru hans er alger og heimur hans hrynur. Það er sorglegt en satt að fíkilinn dreymir áfram stórmennskudrauma, en upplifir aðeins meiri niðurlægingu og eymd fyrir vikið. Enginn getur sannfært hann um að hin miklu áform séu óraunsæ, hann trúir að skammt sé í að draumarnir verði að veruleika, hann verði ríkur, glæsilegur, örlátur og vinsæll. Án þessa draums er tilvera spilafíkilsins einskisverð og lífið innantómt.


Mér þykir því afar sárt að horfa upp á auglýsingar fyrir internet-spilavítið Betsson. Þar hreykir spilavítið sér af því að vera "LOKSINS Á ÍSLENSKU!" Frábært. Þá getur fólk lesið það á móðurmáli sínu að bankainnistæðan sé tæmd í slímuga fjársvikamyllu með vefsetrið skráð á einhverri eyðieyju.

Mér finnst þau viðurstyggð, þessi internetspilavíti. Núna geta fíklarnir einfaldlega sest niður, gefið upp kortanúmerið og spilað sólarhringunum saman í felum heima hjá sér þangað til allt er búið. Jesús, Liðið í Gullnámunni þarf þó að minnsta kosti að skreppa í hraðbankann af og til.

Draumadís á föstudegi 24

Allison í Breakfast Club

les coleurs

Æji, og hér sit ég með gráan og leiðinlegan.

Best

Til hamingju Lovísa.