Áfram Ísland eða eitthvað

Selma er í glamorous kartöflusekk og syngur sig inn í hug og hjörtu gervallrar Evrópu. Hún á auðvitað ekki séns í Norðmenn, sem koma með besta lag sem Bon Jovi sömdu aldrei. Einnig er einhver þjóð sem ég man ekki hvað heitir (kanski Moldavía) með helvíti sigurstranglegt lag. Þar er sviðsfyllir af hressum krökkum sem berja á trumbur og svo er gömul kona í ruggustól sem stendur skyndilega upp í endann og tekur trommusóló. Ég gef Moldavíubúm (eða kanski voru þeir frá Lettlandi) fimm eff: Fun, Furious, Fine, Fabulous, Fantastic!

Varðandi ferðaplön: við Harpa ætluðum til New York í júní en okkur til hryllings kostar það whopping og alveg hreint móðgandi 60.000 kall á mann að fljúga þangað á þessum árstíma. Iss, hver vill hvorteðer vera þarna, hmm. Á háanna ferðamannatíma, ekki ég. Skítapleis. Pffft. Þess í stað ætlum við að bregða okkur yfir til hennar Petru í London, og þá verður sko handagangur í öskjunni, glatt á hjalla, allir með, eru ekki allir í stuði, Herinn burt, eitt lag enn, bærinn málaður bleikur, einn tveir og bingó, börnin heim, ekkert bruðl, lengi lifi kóngurinn, húllumhæ, glatt á hjalla, Eistland tvö stig, teflt við páfann, fúttað ærlega út, slett úr klaufunum, sveittum hnefunum steypt í loftið og þar fram eftir götunum. En New York fær sinn tíma, við förum í haust þegar það kostar bara einhvern þrjátjuþústkall að fara. Þá verður sko farið á söfn.